زهر جفا زد آتش مادر بر این دل من
همسر من ای مادر گردیده قاتل من
جنازه ام مادر جان کردند و تیرباران
ببین که می چکد از گلوی مجتبایت
جنازه ام مادر جان کردند و تیرباران
چه رنجها من دیدم مادر در این زمانه
دیدم تورا می زدند سیلی و تازیانه
جنازه ام مادر جان کردند و تیرباران
اي پسر اول زهرا حسن
سيـدنا سيـدنا يا حسن
صورت تو سوره فرقان و نور
چشم بد از روي دل‌آرات دور
عفو خدا شيفته ياربت
عاشق «العفو» نماز شبت
وصف تو ممکن نبوَد با سخن
تو حسني تو حسني تو حسن
نوای نینوا را دوست دارم 
صدای آشنا را دوست دارم
نمی دانم کی ام آن قدر دانم
علیّ مرتضی را دوست دارم
خدا می داند، ای آل محمّد!
که من تنها شما را دوست دارم
خدایا روز محشر باش شاهد
حسین و کربلا را دوست دارم
شوم "میثم" که مولایت بگوید
که این بی دست و پا را دوست دارم؟
اي درگهت حريم مناجات و راز من
الله من ، پناه من ، اي کار ساز من
تنها و بي سپاهم و ، از غير بي نياز
چون سوي توست ، چشم اميد و نياز من
بهر حمايتم نکشم ناز هيچکس
تا رحمت تو ، مي‌کشد از لطف ، ناز من
مسلم ، نکرد بيعت و ، با دشمنان نساخت
پيداست ، راه ورسم من از پيشتاز من
اى در عزايت آدم و حوا گريسته
يا كه ساكنان عالم بالا گريسته
پيمبران مرسل و ذرات كائنات ،
از هفت ارض تا به ثريا گريسته
اين بس براى غريبيت اى باعث نجات
گبر و يهود و قوم نصارى گريسته
هم ساكنان معبد و هم واقفان دير
هم جاثليق پير كليسا گريسته
این اشکهای سینه زده شورتان کجاست؟
تکثیرتان ، طهارتتان ، نورتان کجاست؟
امروز ، روز اول مستی و ما خمار
ای تاکها کرامت انگورتان کجاست؟
صبح شهید آمده و عصر می رود
پس چله ی زیارت عاشورتان کجاست؟
اين البكاء؟ فقط به صحراي كربلا
كو سر جدا؟ فتاده به گودال كربلا
افتاده بر سرِ يك اجنبي ن‍ژاد
پامال كردن تن بي جان كربلا
مدینه شهر خون شهر شهادت
مدینه ساحل عشق و نجات است
مدینه دیده ام من کربلایی
که چشمم تا ابد شطِ فرات است
مدینه با هزار اندوه و ماتم
مرا یک سینه رنج و خاطرات است
یعقوب در فراق پسر روز و شب گریست
تا دیده گانش از غم یوسف سفید شد
من چون کنم که آنچه مرا بود سرپرست
یک روز جمله از نظرم ناپدید شد
سقّا ندیده کس به جهان تشنه جان دهد
عباس تشنه در لب دریا شهید شد
اکبر ز باب خویش تقاضای آب کرد
افسوس و آه از پدرش نا امید شد
من داغ خواهر دیده ام، داغ برادر دیده ام
دیدم که سیلی خورده است، کُنج خرابه مُرده است
ای وای دلم، ای وای دلم، بر نوک نی باشد گلم
من داغ اکبر دیده ام، من داغ اصغر دیده ام
با ناله های یا ربَم ، من همنوا با زینبم
آنقدر مرا کتک زدند، بر زخم من نمک زدند
بر زخم دل نمک زدند، رقیه را کتک زدند
حالش دگرگون گشته بود، مَحمِل پر از خون گشته بود
دیگر ز جان هم خسته شد، دیدم که دستش بسته شد
ای وای دلم، ای وای دلم، بر نوک نی باشد گُلم
موّاج می شویم و به دریا نمی رسیم
پرواز می شویم و به بالا نمی رسیم
این بالها شبیه وبالند، ابترند
وقتی به سیر عالم معنا نمی رسیم
این چشمهای خیس و تهی دست شاهدند
بی تو به جلوه زار تماشا نمی رسیم
خسته دربند غمم،بال وپرم میسوزد
نفسم با جگر شعله ورم میسوزد
با دلم زهر چه کرده است خدا میداند
جگرم نه که ز پا تا به سرم میسوزد
دست وپا میزنم و ذکر لبم یا زهراست
گوشه حجره همه برگ و برم میسوزد
پيمبر گفت با جابر كه خواهى ديد باقر را
سلام از من رسان آنكه براى حضرت باقر
سوالاتى كه از وى كرده دانشمند نصرانى
جوابش را شنيد از گفته هاى حضرت باقر
مسلمان گشت راهب ناگهان در محضر آن شه
منور شد دل او از ولاى حضرت باقر
شد آسان وضع حمل گرگ وحشى بيابانى
به روى قله ى كوه از دعاى حضرت باقر
شعری کبوترانه برایت نوشته ام
شعری که در فراق هوایت نوشته ام
اشکی که باز پای عبایت نوشته ام
با دستخط لطف و عنایت نوشته ام
باران شدم کنار ضریحی که فرضیست
آنجا که زائرش خود زهرای مرضیه ست
ای کاش می شدم سر یک پلک لایقت
یک ثانیه ز ثانیه های دقایقت
ما تیره ایم تیره ی دنیای عاشقت
آری شبیم منتظر صبح صادقت
باز روي سر تو ريخته اند
شعله پشت در تو ريخته اند
گريه ات را كه بهانه كردند
باز هم حمله شبانه كردند
ريسمان بسته به بازوي تو شد
جاي زخمي روي ابروي تو شد
رحمي آن خصم پليد تو نداشت
حرمت موي سفيد تو نداشت
![[تصویر: 1316791010_1539_0664a5b7d0.gif]](http://forum.vru.ac.ir/imgup/1539/1316791010_1539_0664a5b7d0.gif)
ای كوی تو، كعبه ی خلایق
طالع ز رخ تو، صبح صادق
ای پایه منبرت فراتر
از کرسی هفت چرخ اختر
تا نام ز ماه و مهر بوده است
خاک در تو ، سپهر بوده است
گفته است خرد، بس آفرینت
صد ها چو «هشام»، خوشه چینت
چشمهایت اگر چه طوفانی
قلبت اما صبور و آرام است
شوق پرواز در دلت جاریست
شب اندوه رو به اتمام است
روح تو آنقدر سبکبار است
که اسیر قفس نخواهد شد
لحظه ای با مظاهر دنیا
همدم و همنفس نخواهد شد
این مردمان که قلب خدا را شکسته اند
دائم غرور آینه ها را شکسته اند
خورشید را روانه ی زندان نموده اند
و حرمت امام مِنا را شکسته اند
زنجیر دور گردن او حلقه می کنند
با تازیانه دست دعا را شکسته اند
او ناله می زند و به جایی نمی رسد
کنج سیاه چال صدا را شکسته اند
زیر سنگینی زنجیر سرش افتاده
خواست پرواز کند دید پرش افتاده
می شود گفت کجا تکیه به دیوار زده ست
بس که شلاق به جان کمرش افتاده
آدم تشنه عجب سرفه ی خشکی دارد
چقدر لخته ی خون دور و برش افتاده
مسيح مي دمد از تربت مطهر من
فضاي طوس نه، عالم بود معطر من
فرشتگان همه زوار زائرين منند
بهشت گشته بهشت از بهشت منظر من
منم عزيز دل فاطمه امام رضا
که خلق کرده خدا خلق را به خاطر من
عجيب نيست اگر زائري که قبر مرا
به بر گرفته بگيرد قرار در بر من
اگر چه نيست مرا شأن زائر حرمت
کبوتري است دلم دور گندم کرمت
اگر تو پاي به چشمم نمي نهي بگذار
که لحظه اي بکشم چشم خويش بر قدمت
تو آن امام رئوفي که دشمنانت نيز
طمع برند به لطف و عنايت و کرمت
عجب نه، گر دو جهان را نهي کف دستش
اگر به جان جوادت، کسي دهد قسمت
خجسته باد خراسان و زنده باد ايران
که مستدام بود زير سايه علمت
قصد زيارت حرمت حجّ اکبر است
حجي که مثل عمره و حج پيمبر است
هر کس که گشت زائر تو زائر خداست
اين گفته ام روايت موسي بن جعفراست
قدر و جلال و زائر قبر تو روز حشر
از زائرين کل امامان فراتر است
زوّار تو که شيعة کامل عيار توست
زوّار چارده حجج الله اکبر است
نام دو پارة تن احمد اگر برم
نام مقدس تو و زهراي اطهراست
حسرت برند خيل عظيم فرشتگان
زائرين تو فقط شيعة اثني عشرند
همه دلباختة عترت خيرالبشرند
همه گشتند به درياي نگاهت تطهير
به گل روي تو سوگند ز گل پاک ترند
زائريني که به اين کعبة دل، دل بستند
تا ابد از حَرمت دل نبُرند و نبَرند
گر به سوي حَرمت روي کنند اهل جحيم
تا ابد از طمع روضة رضوان گذرند
سائلان کرمت يکسره ارباب کرم
زائران حرمت از همة خلق سرند
پا گذارند به بال ملک و طرة حور
رهرواني که به سوي حرمت ره سپرند
گرچه از زهر جفا دل پرشرر دارد رضا
آتشى در دل ز هجران پسر دارد رضا
در ميان حجره در بسته مى پيچد به خود
ديدگان بى فروغش را پدر دارد رضا
تا بيايد از مدينه نور چشمانش تقى
انتظار ديدن نور بصر دارد رضا
در غريبى مى دهد جان و در آن حالت هنوز
انتظار خواهر خود را مگر دارد رضا
چه پیش آمد که جان را غم گرفته
جهان را سربه سر ماتم گرفته
چو گل مردم گریبان چاک کردند
به داغ لاله بر سر خاک کردند
مگر خورشید عالم تاب دین رفت
که شادى از زمان و از زمین رفت
تقى، پور رضا، با زهر بیداد
ز پا افتاده همچون سرو آزاد
جواد آن پاره ى جان پیمبر
امام راستان، فرزند حیدر
اى جهان ریزه خوار خوان عطاى تو جواد
اى ز جود تو کرم گشته گداى تو جواد
من چه گویم به مدیحت که به قرآن کریم
گفته در آیه ى تطهیر خداى تو جواد
عاشر ماه رجب داد خدایت به رضا
که تو راضى به حقى حق به رضاى تو جواد
گل لبخند به لبهاى پیمبر رویید
تا شنیدى خبر نشو و نماى تو جواد
گشت از یمن قدوم تو دل فاطمه شاد
سلام ما به رخ انور امام جواد
درود ما، به تن اطهر امام جواد
غریب بود و غریبانه جان سپرد و نبود
کسى به وادى غم، یاور امام جواد
ز آتش ستم خصم، آب شد تن او
به خاک حجره بود، بستر امام جواد
کسى نبود، به بالین آن امام همام
به غیر همسر بد اختر امام جواد
ای وای دوباره شام غربت سر زد
چاووش عزا به خانه‌ی دل در زد
در شهرِ جفا، مرد صفا تنها شد
چهارم علی از دیار فانی پر زد
موی از غم سامرایی‌ام گشته سپید
در چهره چروک بی‌کسی گشته پدید
دانی که چرا به سینه و سر بزنیم؟
چون بوالحسن ثالث ما گشته شهید
ای خسته سلامِ خستگان را بپذیر
بر گنبد زخمی و تنِ مسمومت
قیمت مصرف کننده: یک جرعه صفا