زهر جفا زد آتش مادر بر این دل من
همسر من ای مادر گردیده قاتل من
جنازه ام مادر جان کردند و تیرباران
ببین که می چکد از گلوی مجتبایت
جنازه ام مادر جان کردند و تیرباران
چه رنجها من دیدم مادر در این زمانه
دیدم تورا می زدند سیلی و تازیانه
جنازه ام مادر جان کردند و تیرباران
اي پسر اول زهرا حسن
سيـدنا سيـدنا يا حسن
صورت تو سوره فرقان و نور
چشم بد از روي دلآرات دور
عفو خدا شيفته ياربت
عاشق «العفو» نماز شبت
وصف تو ممکن نبوَد با سخن
تو حسني تو حسني تو حسن
اى در عزايت آدم و حوا گريسته
يا كه ساكنان عالم بالا گريسته
پيمبران مرسل و ذرات كائنات ،
از هفت ارض تا به ثريا گريسته
اين بس براى غريبيت اى باعث نجات
گبر و يهود و قوم نصارى گريسته
هم ساكنان معبد و هم واقفان دير
هم جاثليق پير كليسا گريسته
مدینه شهر خون شهر شهادت
مدینه ساحل عشق و نجات است
مدینه دیده ام من کربلایی
که چشمم تا ابد شطِ فرات است
مدینه با هزار اندوه و ماتم
مرا یک سینه رنج و خاطرات است
یعقوب در فراق پسر روز و شب گریست
تا دیده گانش از غم یوسف سفید شد
من چون کنم که آنچه مرا بود سرپرست
یک روز جمله از نظرم ناپدید شد
سقّا ندیده کس به جهان تشنه جان دهد
عباس تشنه در لب دریا شهید شد
اکبر ز باب خویش تقاضای آب کرد
افسوس و آه از پدرش نا امید شد
من داغ خواهر دیده ام، داغ برادر دیده ام
دیدم که سیلی خورده است، کُنج خرابه مُرده است
ای وای دلم، ای وای دلم، بر نوک نی باشد گلم
من داغ اکبر دیده ام، من داغ اصغر دیده ام
با ناله های یا ربَم ، من همنوا با زینبم
آنقدر مرا کتک زدند، بر زخم من نمک زدند
بر زخم دل نمک زدند، رقیه را کتک زدند
حالش دگرگون گشته بود، مَحمِل پر از خون گشته بود
دیگر ز جان هم خسته شد، دیدم که دستش بسته شد
ای وای دلم، ای وای دلم، بر نوک نی باشد گُلم
موّاج می شویم و به دریا نمی رسیم
پرواز می شویم و به بالا نمی رسیم
این بالها شبیه وبالند، ابترند
وقتی به سیر عالم معنا نمی رسیم
این چشمهای خیس و تهی دست شاهدند
بی تو به جلوه زار تماشا نمی رسیم
خسته دربند غمم،بال وپرم میسوزد
نفسم با جگر شعله ورم میسوزد
با دلم زهر چه کرده است خدا میداند
جگرم نه که ز پا تا به سرم میسوزد
دست وپا میزنم و ذکر لبم یا زهراست
گوشه حجره همه برگ و برم میسوزد
پيمبر گفت با جابر كه خواهى ديد باقر را
سلام از من رسان آنكه براى حضرت باقر
سوالاتى كه از وى كرده دانشمند نصرانى
جوابش را شنيد از گفته هاى حضرت باقر
مسلمان گشت راهب ناگهان در محضر آن شه
منور شد دل او از ولاى حضرت باقر
شد آسان وضع حمل گرگ وحشى بيابانى
به روى قله ى كوه از دعاى حضرت باقر
شعری کبوترانه برایت نوشته ام
شعری که در فراق هوایت نوشته ام
اشکی که باز پای عبایت نوشته ام
با دستخط لطف و عنایت نوشته ام
باران شدم کنار ضریحی که فرضیست
آنجا که زائرش خود زهرای مرضیه ست
ای کاش می شدم سر یک پلک لایقت
یک ثانیه ز ثانیه های دقایقت
ما تیره ایم تیره ی دنیای عاشقت
آری شبیم منتظر صبح صادقت
باز روي سر تو ريخته اند
شعله پشت در تو ريخته اند
گريه ات را كه بهانه كردند
باز هم حمله شبانه كردند
ريسمان بسته به بازوي تو شد
جاي زخمي روي ابروي تو شد
رحمي آن خصم پليد تو نداشت
حرمت موي سفيد تو نداشت
![[تصویر: 1316791010_1539_0664a5b7d0.gif]](http://forum.vru.ac.ir/imgup/1539/1316791010_1539_0664a5b7d0.gif)
ای كوی تو، كعبه ی خلایق
طالع ز رخ تو، صبح صادق
ای پایه منبرت فراتر
از کرسی هفت چرخ اختر
تا نام ز ماه و مهر بوده است
خاک در تو ، سپهر بوده است
گفته است خرد، بس آفرینت
صد ها چو «هشام»، خوشه چینت
چشمهایت اگر چه طوفانی
قلبت اما صبور و آرام است
شوق پرواز در دلت جاریست
شب اندوه رو به اتمام است
روح تو آنقدر سبکبار است
که اسیر قفس نخواهد شد
لحظه ای با مظاهر دنیا
همدم و همنفس نخواهد شد
این مردمان که قلب خدا را شکسته اند
دائم غرور آینه ها را شکسته اند
خورشید را روانه ی زندان نموده اند
و حرمت امام مِنا را شکسته اند
زنجیر دور گردن او حلقه می کنند
با تازیانه دست دعا را شکسته اند
او ناله می زند و به جایی نمی رسد
کنج سیاه چال صدا را شکسته اند
زیر سنگینی زنجیر سرش افتاده
خواست پرواز کند دید پرش افتاده
می شود گفت کجا تکیه به دیوار زده ست
بس که شلاق به جان کمرش افتاده
آدم تشنه عجب سرفه ی خشکی دارد
چقدر لخته ی خون دور و برش افتاده
چه پیش آمد که جان را غم گرفته
جهان را سربه سر ماتم گرفته
چو گل مردم گریبان چاک کردند
به داغ لاله بر سر خاک کردند
مگر خورشید عالم تاب دین رفت
که شادى از زمان و از زمین رفت
تقى، پور رضا، با زهر بیداد
ز پا افتاده همچون سرو آزاد
جواد آن پاره ى جان پیمبر
امام راستان، فرزند حیدر
اى جهان ریزه خوار خوان عطاى تو جواد
اى ز جود تو کرم گشته گداى تو جواد
من چه گویم به مدیحت که به قرآن کریم
گفته در آیه ى تطهیر خداى تو جواد
عاشر ماه رجب داد خدایت به رضا
که تو راضى به حقى حق به رضاى تو جواد
گل لبخند به لبهاى پیمبر رویید
تا شنیدى خبر نشو و نماى تو جواد
گشت از یمن قدوم تو دل فاطمه شاد
سلام ما به رخ انور امام جواد
درود ما، به تن اطهر امام جواد
غریب بود و غریبانه جان سپرد و نبود
کسى به وادى غم، یاور امام جواد
ز آتش ستم خصم، آب شد تن او
به خاک حجره بود، بستر امام جواد
کسى نبود، به بالین آن امام همام
به غیر همسر بد اختر امام جواد
ای وای دوباره شام غربت سر زد
چاووش عزا به خانهی دل در زد
در شهرِ جفا، مرد صفا تنها شد
چهارم علی از دیار فانی پر زد
موی از غم سامراییام گشته سپید
در چهره چروک بیکسی گشته پدید
دانی که چرا به سینه و سر بزنیم؟
چون بوالحسن ثالث ما گشته شهید
ای خسته سلامِ خستگان را بپذیر
بر گنبد زخمی و تنِ مسمومت
ای که چون شمع به پیشِ نظرم آب شدی
ای پدر جان تو بگو بهرِ چه بی تاب شدی
مگر از دستِ عدو زهرِ جفا نوشیدی
در میانِ شبِ ماتم زده مهتاب شدی
ای که از سوز عطش در برِ من میسوزی
گشتی خاموش مگر تشنه تو سیراب شدی
میخوام امشب دلم و رها کنم
دل و همراهِ کبوترا کنم
اون و با غصهها آشنا کنم
دلم و عازم سامرا کنم
به سرم زده هوای دیگری
تا بشم زائرِ کوی عسگری
در فصل شهادتت خزانم
گفتن ز غمت نمیتوانم
آهنگ غریبی تو مولا
آتش شده پای استخوانم
تنها نه به اشک اکتفایی
از دیده سرشک خون روانم
تو ابن غریب، ابا الغریبی
از داغ تو نیمه گشته جانم
قیمت مصرف کننده: یک جرعه صفا