در حسرت خسته ام ، باز هم دلم گرفته و دل شکسته ام
لحظه ای آرامشم ، همچنان اشک از چشمانم میریزد و در انتظار طلوعی دوباره ام
همه چیز برایم مثل هم است ، طلوع برایم همرنگ غروب است ، گونه هایم پر از اشک شده و عین خیالم نیست ، عادت کرده ام دیگر….
گاهی عمر تلف میشود ؛
به پای یک احساس ….
گاهی احساس تلف میشود ؛
به پای عمر !
و چه عذابی میکشد ،
کسی که هم عمرش تلف میشود ؛
هم احساسش …
این روز ها از کنار من که میگذری احتیاط کن
هزاران کارگر در من
مشغول کارند
روحیه ام در دست تعویض است
وقتی با عصبانیت رو به روی ام ایستادی و گفتی
از زندگی خسته شدی
فهمیدم كه از من خسته شده ای
آخر من زمانی زندگی تو بودم
این روزها فقط کافیه کمیـــــ حضور نداشته باشیـــــ ،
فراموشتــــــ نمی کننـــــ ،
بلکه براتـــــ یه جایگزینــــ انتخابــــ میکننـــــــ کهــ سرگرمــــ بشنــــــ...
بعد تو دلشونــــ میگنـــــ گور باباشــــــ که نیستـــــ ......!!!!!!
کاش دفتر زندگی ام بدون صفحه ای از نام تو بود
کاش در شهر خاطراتم خانه ات ویران می شد
و کاش پاسبان چشمانم وقتی که چشمانت با نگاهی نگاهم را دزدید، در خواب نبود
کاش عطر حضورت را به نبض روح من نمی پاشیدی و من فراموش می کردم رایحه ی
خوش با من بودنت را
همچو حیدر برای تو داماد
همچو زهرا برای تو دختر آن چه ریزد ز شیوه ی تو، ادب
و آن چه زیبد به عشوه ی تو، هنردستبوس تو سینه ی محراب
پای بوس تو پله ی منبر
نعش پیغمبری به روی زمین
بین دیوار و در گلی اطهر
اگه ادامه این شعر خوشگل رو میخای برو ادامه
۲۵ تا شعر کوتاه هم گذاشتم
تو آمدی و زمین در هوای تو افتاد
و عرش در هوس خنده های تو افتاد
برای درک تنفس در این جهان سیاه
هوای تازه ای از ابتدای تو افتاد
جهان شرک به خود آمد از بزرگی تو
به گوش کعبه و بت ها صدای تو افتاد
شکست طاق بلندی که عرش کسری بود
همینکه روی زمین رد پای تو افتاد
ای مفتخر خدای ز خلق جمال تو
دیده خدا کمال خودش در کمال توتو لایق صفات خدایی بدون شک
از این صفات هر چه که داری حلال توتو اشرف تمامی خلق دو عالمی
ای بهترین خلیفه حق خوش به حال تو
گفتم که عمر ماه صفر رو به آخر است
دیدم شروع محشر کبرای دیگر است
گردون شده سیاه و فضا پر زدود و آه
تاریک تر ز عرصة تاریک محشر است
گرد ملال بر رخ اسلام و مسلمین
اشک عزا به دیدة زهرای اطهر است
گفتم چه روی داده که زهرا زند به سر
دیدم که روز، روز عزای پیمبر است
پایان عمر سید و مولای کائنات
آغاز دور غربت زهرا و حیدر است
دلم ز روز ازل مبتلای زهرا بود
غلام خانه به دوشی برای زهرا بود
نه من ، که عالم امکان سراسرش هر دم
ز روز اوّل خلقت گدای زهرا بود
و نیمه های شب شهر مصطفی آن روز
گدای نیمه شب ربّنای زهرا بود
امشب به رنگ فصل خزان گریه می کنیم
هم ناله با زمین و زمان گریه می کنیم
هر چند گفته اند که آرام گریه کن
اما بلند و ضجه زنان گریه می کنیم
امشب که خانه ی دلمان غم گرفته است
مانند ابرهای روان گریه می کنیم
آسمانی ترین من امشب
آسمان را چه تیره می بینم
امشبی را چگونه تا به سحر
سر قبر ستاره بنشینم
تمام اهل عالم دم گرفتند
به حال خانه ی ما غم گرفتند
که روزی روزگاری خانه ی ما
صفایی داشت آن را هم گرفتند
علي اي هماي رحمت تو چه آيتي خدا را
كه به ماسوا فكندي همه سايه‌ي هما را
دل اگر خداشناسي همه در رخ علي بين
به علي شناختم به خدا قسم خدا را
ای بحر حلم و منبع جود و سخا علی
وی طالعی زنور به ارض و سما علی
دنیا ندیده همچو تو و مادری نزاد
با آن همه صفات که دارای تو یا علی
در مکه هَلا حکم اله احد آمد کامال و مراد همه والا ولد آمد
در طارم اعلا ملک سدره صلا داد مولود حرم رهرو راه احد آمد
مرد عمل و محرم اسرار دل ما در معرکه کرار و احد را اسد آمد
معصوم دوم و اول امام همه عالم معموره اسلام و ولا را عَمَد آمد
خانه ام پر ز عطر و بوی علیست
قلب من قاب عکس روی علیست
چهار راه است چهار سوی جهان
هر طرف می روم بسوی علیست
زهر جفا زد آتش مادر بر این دل من
همسر من ای مادر گردیده قاتل من
جنازه ام مادر جان کردند و تیرباران
ببین که می چکد از گلوی مجتبایت
جنازه ام مادر جان کردند و تیرباران
چه رنجها من دیدم مادر در این زمانه
دیدم تورا می زدند سیلی و تازیانه
جنازه ام مادر جان کردند و تیرباران
اي پسر اول زهرا حسن
سيـدنا سيـدنا يا حسن
صورت تو سوره فرقان و نور
چشم بد از روي دل‌آرات دور
عفو خدا شيفته ياربت
عاشق «العفو» نماز شبت
وصف تو ممکن نبوَد با سخن
تو حسني تو حسني تو حسن
نوای نینوا را دوست دارم
صدای آشنا را دوست دارم
نمی دانم کی ام آن قدر دانم
علیّ مرتضی را دوست دارم
خدا می داند، ای آل محمّد!
که من تنها شما را دوست دارم
خدایا روز محشر باش شاهد
حسین و کربلا را دوست دارم
شوم "میثم" که مولایت بگوید
که این بی دست و پا را دوست دارم؟
اي درگهت حريم مناجات و راز من
الله من ، پناه من ، اي کار ساز من
تنها و بي سپاهم و ، از غير بي نياز
چون سوي توست ، چشم اميد و نياز من
بهر حمايتم نکشم ناز هيچکس
تا رحمت تو ، مي‌کشد از لطف ، ناز من
مسلم ، نکرد بيعت و ، با دشمنان نساخت
پيداست ، راه ورسم من از پيشتاز من
اى در عزايت آدم و حوا گريسته
يا كه ساكنان عالم بالا گريسته
پيمبران مرسل و ذرات كائنات ،
از هفت ارض تا به ثريا گريسته
اين بس براى غريبيت اى باعث نجات
گبر و يهود و قوم نصارى گريسته
هم ساكنان معبد و هم واقفان دير
هم جاثليق پير كليسا گريسته
این اشکهای سینه زده شورتان کجاست؟
تکثیرتان ، طهارتتان ، نورتان کجاست؟
امروز ، روز اول مستی و ما خمار
ای تاکها کرامت انگورتان کجاست؟
صبح شهید آمده و عصر می رود
پس چله ی زیارت عاشورتان کجاست؟
اين البكاء؟ فقط به صحراي كربلا
كو سر جدا؟ فتاده به گودال كربلا
افتاده بر سرِ يك اجنبي ن‍ژاد
پامال كردن تن بي جان كربلا
مدینه شهر خون شهر شهادت
مدینه ساحل عشق و نجات است
مدینه دیده ام من کربلایی
که چشمم تا ابد شطِ فرات است
مدینه با هزار اندوه و ماتم
مرا یک سینه رنج و خاطرات است
یعقوب در فراق پسر روز و شب گریست
تا دیده گانش از غم یوسف سفید شد
من چون کنم که آنچه مرا بود سرپرست
یک روز جمله از نظرم ناپدید شد
سقّا ندیده کس به جهان تشنه جان دهد
عباس تشنه در لب دریا شهید شد
اکبر ز باب خویش تقاضای آب کرد
افسوس و آه از پدرش نا امید شد
من داغ خواهر دیده ام، داغ برادر دیده ام
دیدم که سیلی خورده است، کُنج خرابه مُرده است
ای وای دلم، ای وای دلم، بر نوک نی باشد گلم
من داغ اکبر دیده ام، من داغ اصغر دیده ام
با ناله های یا ربَم ، من همنوا با زینبم
آنقدر مرا کتک زدند، بر زخم من نمک زدند
بر زخم دل نمک زدند، رقیه را کتک زدند
حالش دگرگون گشته بود، مَحمِل پر از خون گشته بود
دیگر ز جان هم خسته شد، دیدم که دستش بسته شد
ای وای دلم، ای وای دلم، بر نوک نی باشد گُلم
موّاج می شویم و به دریا نمی رسیم
پرواز می شویم و به بالا نمی رسیم
این بالها شبیه وبالند، ابترند
وقتی به سیر عالم معنا نمی رسیم
این چشمهای خیس و تهی دست شاهدند
بی تو به جلوه زار تماشا نمی رسیم
خسته دربند غمم،بال وپرم میسوزد
نفسم با جگر شعله ورم میسوزد
با دلم زهر چه کرده است خدا میداند
جگرم نه که ز پا تا به سرم میسوزد
دست وپا میزنم و ذکر لبم یا زهراست
گوشه حجره همه برگ و برم میسوزد
قیمت مصرف کننده: یک جرعه صفا